مقدمه ای از کتاب:

مولوی زبانی خاص دارد، نه به رندی حافظ، نه به حکمت و اندرز گویی سعدی که زبانی است به قدرت عرفان و به میزان فسفه و به منطق دل، اگرچه در صراط عقل، او از شیوایی زبان عامه ، بهره فراوانی میگیرد، بدین ترتیب، زبان مولوی آن چنان پیچیده نیست که برای درک تفکرات و اندیشه های او نیاز به تفسیر و تعبیر خواص باشد. از طرفی، نه تنها مولوی، که همه شاعران و سخن وران و نویسندگان، به علت این که با عواطف و خصایصی هم چون عشق و کینه، قهر و آشتی، جنگ و صلح، طمع و قناعت، زشتی و زیبایی، کبر و افتادگی، خود بینی و مردم داری، تدبیر و جهل و بسیاری از خصایص دیگر که مه از ذات و طبیعت بشر نشات می گیرند.

نسخه موجود( فیه ما فیه) دارای تفاوتی چشم گیر با نسخه های پیشین است که ارزش توجه و مداقه را دارد:

نخست این که با نسخه های پیشین مقابله شده و در نزدیک نمودن بیش تر آن به نسخه اصل، کوشش گردیده است. دوم این که در تصحیح غلط های تایپی و .... تلاشی بیش از پیش انجام گرفته و مهم ترین ویژگی این نسخه، اضافه شدن ملحقات و تعلیقات مفید و موثری است که امیدواریم مورد توجه و پسند خوانندگان محترم قرار گیرد.