کتاب اردوگاه اطفال

تخفیف ویژه

قسمتی از کتاب:

آفتاب رد غروبگاه بود که امیر را آوردند، برهنه پا. در راه رفتنش رنجی دیده می شد از دور، اما نه که شکسته باشدش. یک طرفش جواد، یک طرفش گروهبان علی و در دستشان دسته کلگنی و تازیانه ای از کابل و امیر روی ریگ های تیز و برنده راه می آمد، با پاهایی خونچکان و دم فروبسته بود و نشکسته بود و عذابی در چهره اش پیدا و رنجی سنگین بر شانزده سالگی اش.

به طاقتی که نداشت تن خسته و ضرب دیده اش را جلو می کشید، در نیمه راه ته مانده رمقش رفت، زانوهایش سست شد. نشست. جواد برگشت، دسته کلنگش را بالا برد که او را بزند یا بترساند. ن.جوان بلادیده حرکتی کرد که دل های ما را آتش زد. سوزاند. دستانش را از سر بی پناهی به حالتی غریب گرفت روی سرش.

جواد دسته کلنگ را آهسته پایین آورد. نزد. امیر بلند شد به سختی. پشت میله ها ایستاده بودیم به نظاره. از راهرو آسایشگاه ما عبورش داند و دل های ما ریش می شد. بردند و با پاهای بریان شده در اتاق کوپکی که انتهای راهرو بود زندانی اش کردند. تک و تنها. تمام شب صدای ناله های ضعیف امیر از آن زندان به گوش می رسید. مثل صدای راه گم کرده ای تشنه، از ژرفای چاهی عمیق، در برهوتی خشک!