نجوای عارفانه

4% تخفیف ویژه

مقدمه ای از کتاب:

هر یک از دعاها و مناجات ها با زبان خاص و به گونه ای معارف دینی را القا می کنند، بیشتر دعاها به معارف توحیدی اختصاص دارد، مانند : دعای عرفه ی امام حسین (ع) و تعداد از دعاهای صحیفه سجادیه، برخی از دعاها حالات عجز و کوچکی انسان را در برابر حق تعالی بیان می کنند.
اما مناجات شعبانیه در بین دعاها از جاذبه ی خاصی برخوردار است و عبارات و ویژگی های آن در کم ترین دعا و مناجاتی به چشم می خورد. مناجات شعبانیه، حالات انسان در شئون مختلف این عالم را بیان می کند و قسمت های ابتدایی آن بیان کوچک یو شکستگی نفس او در برابر حق تعالی است که با جنبه ی مخلوقیت او متناسب است، زیرا کمال انسان در اظهار نیستی و نداری خود در برابر حق تعالی با زبان های مختلف است.
قسمت دوم این مناجات به حالات و مقامات کمالیه ای اشاره دارد که عبد می تواند در رابطه با حق تعالی به دست آورد و این مرحله با عجز و لابه ی او منافاتی ندارد، چون انسان حالات گوناگونی دارد.
این مناجات از محتوای بسیار بلندی برخوردار است و آن، رسیدن به نهایت درجه ی کمال انسانی است که تمام ائمه (ع) آن را می خواندند.
بنابراین خواندن این مناجات نه فقط در ماه شعبان بلکه در هر زمانی مطلوب است.